Όταν είσαι προπονητής, δεν σε… αγαπάνε το ίδιο!

«Ο Τσάβι είναι ο άνθρωπος που υπερασπίζεται και πρεσβεύει τις σπουδαίες αξίες της Μπαρτσελόνα, την ιστορία τους συλλόγου. Είναι η προσωποποίηση ενός μοντέλου που βασίζεται στην προσπάθεια, στο απαλό άγγιγμα με την μπάλα και στην τεχνική, αυτός ο εξαίσιος άνθρωπος που πρόβαλε την Μπαρτσελόνα σε όλο τον κόσμο», είχε αναφέρει κατά το παρελθόν ο Ζοάν Λαπόρτα για τον Τσάβι. Κάτι που αν μη τι άλλο δείχνει τον σεβασμό και την εκτίμηση προς το πρόσωπό του. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ασέβεια και… αφύσικο, αλλά κατά καιρούς τα έχουμε δει.

Ένας άνθρωπος που έμαθε να «χαϊδεύει» την μπάλα, να είναι το μυαλό του εκάστοτε προπονητή μέσα στο γήπεδο και να κάνει πράξη τις οδηγίες του. Όπως είπε και ο Σέρχιο Ράμος, που η αλήθεια είναι ότι δεν το περιμένεις αφού βλέπει… Καταλανούς και του γυρίζει το μυαλό, «ο Τσάβι είναι το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή του μορφή». Ένα παιδί της Μπαρτσελόνα, που αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι στην ιστορία του συλλόγου. Η αγάπη των «μπαλουγκράνα» προς τον Tσάβι, ξεπερνάει αυτή για τον μεγάλο Ινιέστα και «αγγίζει» αυτή προς τον σπουδαίο Μέσι.

Στο «farewell» κόντρα στην Λα Κορούνια, ο Τσάβι… πλάνταξε στο κλάμα. Λίγο αργότερα, λύγισε και στην ομιλία του Ινιέστα κατά την αποχώρησή του. Δύο παιδιά που μεγάλωσαν κάτω από την ίδια σκέπη, μέσα στην ίδια οικογένεια. Είχαν μεγαλώσει, όμως, και έπρεπε να φύγουν από το σπίτι τους. Η φυσική ροή των πραγμάτων και της ζωής, όπως συμβαίνει με κάθε παιδί κάθε οικογένειας όταν φτάνει σε κάποια ηλικία.

Ο Τσάβι δεν άλλαξε τις συνήθειές του όταν πήρε το δίπλωμα της προπονητικής στα χέρια του. Ούτε τη νοοτροπία του, ούτε τα «θέλω» του. Έμαθε να είναι αγνός, ταπεινός και να παίζει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο με την κατοχή στα πόδια της ομάδας του. Να «τρελαίνει» τον αντίπαλο μέσα από το διαρκές passing game και pressing, να έχει τον έλεγχο και όταν χάνει, να είναι μόνο γιατί δεν είχε αυτή καλό πρόσωπο. Όπως έμαθε στη «Masia», όπως τον καθοδήγησε ο μεγάλος δάσκαλος του ποδοσφαίρου, Πεπ Γκουαρδιόλα.

«Αυτός ο παίκτης δηλώνει τον τρόπο παιχνιδιού μας, την κουλτούρα της Masia, τα πάντα. Είναι ένας από αυτούς τους εμβληματικούς ποδοσφαιριστές που βοήθησαν την Μπαρτσελόνα να γίνει ακόμη μεγαλύτερη»… Η Αλ Σαντ μάλλον τους «κούφανε» στο Κατάρ με το ποδόσφαιρο που έπαιζε. Που να δούνε κάθετο ποδόσφαιρο, με pressing στα 3/4 του γηπέδου, με την μπάλα να γυρίζει κάθε φορά που δεν βρισκόταν διαθέσιμη επιλογή.

Ο Τσάβι είχε πάντα τη νοοτροπία του νικητή. Κάτι για το οποίο τον θαύμαζαν άπαντες… Η παρουσία του ήταν ηγετική μέσα στα αποδυτήρια, αλλά και κάτι παραπάνω από αρχοντική στο χορτάρι. Με αυτή τη διαρκή ηρεμία, με το κεφάλι ψηλά χωρίς να κοιτάζει την μπάλα. «Ακόμη και στα φιλικά, έπαιζε. Ακόμη και τραυματίας, έπαιζε. Πάντα έπαιζε, οτιδήποτε και να γινόταν. Είναι ο μεγαλύτερος ερασιτέχνης και ο μεγαλύτερος επαγγελματίας που έχω γνωρίσει. Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο είναι πολύ μεγάλη»…

Αυτή η αγάπη που έχει για το ποδόσφαιρο, ακολουθώντας την εξέλιξή του, τον έφτασε να μπει στο πάνθεον της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Αυτή η αγάπη τον καθοδηγεί και ως προπονητή. Αυτή την αγάπη, όμως, δεν είναι σίγουρο πως θα τη νιώσει στο έπακρο, όπως όταν φορούσε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, από το απαιτητικό κοινό του «Καμπ Νόου». Επιχειρεί ένα μετέωρο βήμα, το οποίο παραμένει αβέβαιο αν είναι έτοιμος να κάνει στην προπονητική του καριέρα. Σίγουρο μοιάζει, πάντως, ότι θα εμπνεύσει παίκτες όπως ο Πέδρι, ο Γκάβι, ο Φάτι, που θα τον δούνε μέσα στα αποδυτήρια και θα... αλληθωρίσουν.

Η καρέκλα του προπονητή στην Μπαρτσελόνα, είναι ηλεκτρική. Οι Καταλανοί δεν συγχωρούν τα λάθη, ακόμη και ο… Θεός ο ίδιος να τα κάνει! Είναι ο σύλλογος, το dna του, που απαγορεύεται να λαθέψεις, που δεν θα δείξει επιείκεια ακόμα και στα αγαπημένα της παιδιά. Ο Ρόναλντ Κούμαν ήταν ένα από αυτά, κάνοντας μεγάλη καριέρα με τα «μπλαουγκράνα». Γι’ αυτό και άργησε η απόλυσή του… Μέχρι που έφτασε ο κόσμος να τον προπηλακίσει. Αφήνοντας στην άκρη την αγάπη για τον ποδοσφαιριστή Ρόναλντ και βάζοντας μπροστά το «μένος» για τον προπονητή Κούμαν.

Follow @giorgostsanakas